Vasaloppet 2012 - nitti herliga kilometer...

Forma er kanskje ikkje heilt den same som dei siste 2-3 sesongane. Skiene er korkje slipte eller jobba godt med sidan seinvinteren 2010. Rulleskiene fekk ein særs roleg haust. Skiskorne er utslitne med teipa glidelås. Det vart med dei fem intervalløktene med skigruppa på gangvegen i haust. Folk seier jamvel dei har sett meg sjeldnare på Øvstestølen i vinter. Vel, ved avreise i retning Sälen og Vasaloppet fredag 2. mars var nok sjølvtilliten alt i alt ikkje fullt så høg som ved avreise til same stad for eit år sidan. Eg vedgår det. Likevel har eg altså tvihalde på den udelt positive opplevinga som loppet vart i 2011 på alle, alle vis (2011-turen kan du lese om her). Berre tanken på ”90 herliga kilometer gjenom dom svenska skogarna”, som speaker på startsletta har gjort til sitt varemerke å innleie med, har vore motivasjon god nok for bortimot samtlege treningsturar mellom dei to Vasaloppstartane.

Gjennom vår, sommar, haust og vinter har tanken på å spenne på seg skiene i den store folkemengda på startsletta i Sälen vore som mental flybensin. Råpigging over startsletta, kømanøvrering oppover fyrste trekilometersbakken. Og så endeleg; flyte i veg, langstaking i kameratslege og sykkelinspirerte ”tog” gjennom skogholt, over myrer, langsmed vatn og over åsar. 17.mai-stemning, smil og service på feststemde drikkestasjonar ved Smågan, Mångsbodarna, Risberg og Evertsberg. ”Heja Norje, heja Norje” fordi eg har norsk flagg i panna og knivar om ein plass blant dei tusen fremste. Vasaloppet er størst, best og folkefest – og noko eg unner alle glade skientusiastar å gje seg i kast med. Minst ein gong i livet.

Og tenkte eg det ikkje; rennet vart også i år ei eineståande oppleving. Då eg staka i mål, var det fyrste som slo meg at dette var litt over evne i forhold til treningsgrunnlag og forventningar. Under fem timar er kanskje ikkje ein like stor prestasjon når ein står i stålspor (også kalt "trikkeskinner") og stakar i meir enn 20 km/t over lange strekk. Men lell; 4:53 kjendest bra der og då… Firetalet var målet, og firetalet var nådd. Rekordføre fekk vere rekordføre, slo eg fast. For min del vart løpet aller kjekkast dei første 60-65 km. Då var det staking og offensiv springing av godt, gamalt merke som gjaldt. Så vart det langt meir kjemping dei siste 28 km frå drikkestasjonen i Oxberg, derom herskar ingen tvil. Dobbelttaka med fråspark MÅ sitje på Vasaloppet!

Tapte litt for mange plasser der, "tog" kom opp og seig forbi. Ein svenske i midten av 20-åra, som eg staka lenge ilag med, slo fast at glien vart "mycket semre" i dei varme og solrike milene til slutt. Han hadde rett i det. I skuggepartia slo ceraturboen inn att hjå meg, men dei partia var det diverre få av mot slutten denne fantastiske skidagen i den historiske traseen mellom Sälen og Mora (Vasaloppet sitt opphav kan du lese meir om her).
..........Uhell undervegs, seier du? Tja, det er vel verd å nemne at den uheldige løparen som starta seks-sju rekker framom meg i startled 2 like godt tryna då pulja vel var oppe i maksfart ute på startsletta. Fallet hans fekk som konsekvens for ein del av oss som kom bak at me opna Vasaloppet 2012 med å tryne i ein skikkeleg massevelt. Ikkje digg! Skiene må definitivt slipast etter den seansen... Men høyr: eg unngjekk trass alt stavbrot! Løparar rasa forbi, greitt nok, men det var jo framleis 89,8 km å gjere det på, slo det meg.