Supernaiv sommarhelsing

Det er ikkje alltid verda snur seg til slik me helst vil. I mylderet av situasjonar og relasjonar som me er innom i løpet av eit år, eller eit liv, for den del, må det vel nesten vere slik. Det skulle teke seg ut om ein kunne leggje seg kvar einaste kveld og tenkje med seg sjølv: –Nok ein dag med full kontroll. Eg formulerte meg jo akkurat slik eg no i ettertid ser var rett. Eg gav berre fin respons og kloke innspel til ting som vart meg fortalt. Jamen gjorde eg rett i dag òg.
..........Nei, slik er det sjølvsagt ikkje, og slik kan ein ikkje vente at det skal vere heller. Likevel plagar det meg slik når relasjonar ikkje er, kva skal eg seie, i orden. Eller avklara. –Hm, det ligg liksom eitkvart i lufta mellom oss og dei, kan eg tenkje. Ja, mellom meg og han. Eller meg og ho. Korleis uttrykte eg meg eigenleg siste gongen me snakka saman? Og korleis skal eg tolke kroppsspråket hennar i det eg gjekk hin dagen? Tok eg altfor lett på det heile når han eigenleg ville fortelje meg om noko som han verkeleg grublar på? Lo eg det berre bort fordi eg har meir enn nok å grunne på sjølv? Og så var det den tekstmeldinga, då; korleis skal eg tolke ho? Ikkje for å snakke om den e-posten eg sende frå meg seint i går kveld; han kan vel mistydast så det held, kan han ikkje? Tek mottakaren han opp i beste meining, tru? Og kva meinte ho eigenleg med den musikklenkja ho sende meg? Skal teksten lesast bokstavleg, eller var dette berre ein flott song frå 90-talet – send på impuls?
..........Slik går me gjerne og kvernar over tusen situasjonar og relasjonar som er viktige for oss. Eller over den eine relasjonen som akkurat her og no, eller der og då, ser ut til å vere sett litt på prøve. For det er vel kan hende akkurat det dette handlar om; me vil så gjerne at alt skal vere vel i dei relasjonane som verkeleg er viktige for oss?
..........Eg meiner ikkje at me skal vere samde i alt. Det handlar ikkje om det. Nei, at alt er vel betyr strengt teke ikkje noko meir enn at me forstår, gjer det ikkje? Eller at me iallfall prøver å skjøne. –Visst er me usamde, kan me seie, ja i den saka er du faktisk heilt koko! Men eg skjønar likevel korleis du tenkjer. Klart det! Og så veit eg òg at du er ærleg og kunnskapsrik og kjekk å prate med i mange andre saker. For eg har tillit til deg, du lyttar og spør – og jamen vil eg at me skal kunne leve godt i lag sjølv om me akkurat no ikkje finn heilt ut av det… Slikt.
..........Det er sommar og snart ferietid. Trongen for at alt skal vere vel er liksom ekstra stor, merkar eg. Så slær det meg at borna er ekstremt gode på dette. Dei gler seg over å ha fri no. Over å kunne gjere som dei vil heile dagen. Jamvel dei som har sommarjobb gler seg over å gjere noko anna enn det vanlege – gjerne ilag med nokon dei elles sjeldan er saman med. Visst støyter dei òg borti mange situasjonar og relasjonar, og i blant kjelkar det seg skikkeleg til. Men når kvelden kjem og det er leggetid, er det som oftast i orden att. Og i alle fall når morgonsola kikkar ned gjennom dei raude, tynne United-gardinene slik at heile etasjesenga badar i lyseraudt; og einkvan oppdagar at det har tikka inn ei ukomplisert melding på mobilen frå ein god ven; Kom! Då er dagen i gang, og relasjonane startar opp att med eit positivt forteikn.
..........Nei, det er ikkje alltid verda snur seg til slik ein helst vil, og det er vel ikkje alle relasjonar eller situasjonar me kan vente å finne heilt ut av – sjølv om me så gjerne vil. Men før eg kjøper meg ein raud ball og eit bankebrett frå Brio, vil eg berre seie at det er supert å vere litt naiv. For eg trur at alt kan vere vel viss me berre prøver så godt me kan og viss me faktisk vil at det skal vere det. Og eg vil. God sommar!

Tingen er kvar dag å ha,
eit eventyr på gang som endar bra,
finne seg ei gåte stor,
å leita etter svaret langs eit spor,
og i det skal du sjå at eventyret gror.

Frå Svingensongen, Odd Nordstoga (Linus i svingen, 2004)