Skeiserenn

Med fare for å vere i overkant dilettantisk, vil eg slå eit slag for eigenart, særpreg og individuelle kvalitetar. Du veit, det om å vere jamn, blid og NØGD med den ein er? Ok, så er ikkje desse tankane noko som har kome av seg sjølv – her og no. Nei, nok ein gong får eg skulde på gode Olav H. H. Diktet ’Skeiserenn’ er truleg kvintessensen av det som er sagt over. Det går an å leve enkelt og godt i sitt eige tempo, ja, kanskje er det nett det som gjev størst meining? Eller er det nettopp gleda over å vinne som er den største av alle kjensler? Hmm, eg er faktisk ikkje heilt sikker. Ein må iallfall ikkje verte så nøgd at ein ikkje lenger er nyfiken, kunnskapssvolten og kamplysten. Det siste trengst innimellom, det òg, eg veit så vel. Hermed meddelt:

Du startar i lag med storskridaren.
Du veit du ikkje kan fylgja han,
men du legg i veg
og brukar all di kraft
og held lag ei stund.
Men han glid ifrå deg -

glid ifrå deg, glid ifrå deg -

Snart er han heile runden fyre.

Det kjennest litt skamfullt med det same.
Til det kjem ei merkeleg ro yver deg,
kan ikkje storskridaren fara!
Og du fell inn i di eigi takt
og kappestrid med deg sjølv.
Meir kan ingen gjera.

Olav H. Hauge sitt vene dikt ’Skeiserenn’ finst i samlinga ’Dropar i austavind’ frå 1966.