Dopingdebatten sett frå baksetet

I bilen denne gongen. På veg til synfaring ved Styggevassdammen. Fem søvnige karar på tur, tre store sit tett i baksetet. Det er framleis tidleg morgon. NRK-sporten surrar halvhøgt i bakgrunnen, og, ikkje overraskande, kjem også denne sportssendinga innom dopingutfordringa i sykkelsporten. Tour de France vart også i år stygt prega av dopingavsløringar. Jotakk, me veit, og konkluderer, nærast med ein gjesp, at arrangørane trass alt skal ha for at dei tek dopingproblemet på alvor. Herregud, det må koste å handtere same skandalane år etter år! –Langt frå den same dopingkjempande haldninga i Giro d’Italia, kjem det turt frå bilførar. Den behagelege roen i bilen, der me sig innover Jostedalen medan me ser at vèret klarnar opp til ein finfin haustføremiddag, vert rokka litt ved når passasjeren i framsetet pensar temaet over på skisporten. –Hm, kva sa du? Eg vaknar til og vert nyfiken. Og så nett no då me berre sat og skulle nyte ein roleg køyretur i vakre omgjevnader…

–Nei, det er heilt sant, banna bein. 35% av dei som jamleg vitjar den oppdaterte og fine vevstaden langrenn.com har nyleg sagt dei trur norske langrennsløparar var dopa på 1980- og 90-talet. 35%! Og han gjev seg ikkje med det, nei. –Kva får dykk til å tru at skisporten er så mykje betre enn sykkelsporten, då? Hugs berre kva landslagsløpar Jens Arne Svartedal uttalte då han gjekk inn til ein glitrande andreplass i vinterens Tour de Ski; ’Jeg vant tross alt klassen for human beings’, sa han. Og i klassen for dei litt mindre menneskelege vann altså råsterke Lukas Bauer heile fire av fem renn i skitouren. Eg veit jo det. Og slikt vert det dopingspekulasjonar av. Eg vedgår at eg så gjerne vil tru det beste om langrennssporten. Jepp, eg let hjarta styre. Mang ein gong har eg forsvart sporten generelt, og norske langrennarar spesielt i slike diskusjonar. Likevel demrar det jo for meg korleis det var under Tour de Ski, ja. Tsjekkaren Bauer vann 15 km klassisk med snaue halvminuttet, ein sigersmargin som trygt kan kallast utklassing. Aj, og han vann jo til og med det eine rennet der han synleg hadde håplause ski.

Langrennsstayeren Anders Aukland meinte Lukas Bauer har prova meir enn nok tidlegare år, og at det er urimeleg å mistenkje han for doping berre fordi han er god. I bloggen min skin det rett som det er gjennom at trua på Bjørn Dæhlie er, og alltid har vore, eh, til stades. –Men, for all del, kom no ikkje draksande med at Dæhlien òg var så god at også han må ha vore dopa. Om me skal fylgje same logikken her, meiner eg! Fallhøgda i Noreg er så stor ved å bli teken i doping, og det skil oss frå Finland, Italia og andre som for lengst er avslørte for systematisk juks. Verre gapestokk enn å vere dopingavslørt finst vel knapt her til lands.

I Finland veit me no at det var drive systematisk bruk av både EPO og ulike typar veksthormon fram til Lahti-skandalen i 2001. Jari Piirainen, som var finsk landslagssjef frå 1989 til 1997, har nekta for dette, medan andre har stått fram og vedgått at prosjektet vart halde skjult ved hjelp av dekkoperasjonar med høgdehus, bruk av råmjølk (!) og andre lure forklaringar. –Jau, slikt er utenkjeleg i det norske langrennsmiljøet, det er eg òg verkeleg overtydd om. Puh, endeleg får eg støtte frå venstre flanke i baksetet. –Men ein annan tidlegare finsk landslagstrenar, Kari-Pekka Kyrö, hevdar Noreg, Russland og Italia var dei verste dopingnasjonane i perioden 1987-97. Det er ofte kalla den svartaste tida for doping i langrenn. Særleg av di Noreg frå byrjinga av 90-talet fekk eigne folk i komitear og testorganiseringa, og me difor var særs godt skodde for å sjå kva som skjedde i antidopingapparatet, har det vore hevda at me var verstingar. Passasjersetet held ikkje fred. Endeleg framme ved Statkrafthytta, og doping får vere doping for denne gong. No gjeld det å finne fram til ein 'dödare' av ein forsvarstale til me skal køyre nedatt!

Frå venstre: Ole I., Thorbjørn, Erling og Geoffrey (framme) ved Styggevassdammen, 02.10.2008. Utan for høge reticolocyttverdiar (les: blodverdiar som antydar EPO-bruk).