Mette Marit og eldstesonen

–Viss eg ikkje svarar med det same, er det fordi eg har musikk i øyrene! Me køyrer langs Jølstravatnet, og no eh, litt over fartsgrensa. Linkin Park surrar lint frå øyreproppane. Ute er det for lengst bekmørkt, slik det også var då me køyrde hin vegen. Siste kampen i flaumljos og lette sluddbyer på Florø Stadion. Ei fotballhelg er over. Treningssamling laurdag, krinsturnering sundag. Seinare i kveld ventar konfirmantljosmesse. Me innser at me er i tidsnaud. Godt nøgde etter flott spel, to scoringar og ein målgjevande (gutane sjølve nyttar konsekvent hockeyuttrykket 'assist'!). Sonen entusiastisk for at det alt neste helg er ny bylagsturnering – ei turnering som mildt sagt har prega helgene denne hausten. Alt vel. Småprating i bilen ein sein kveldstime er kjekt, og eg gløymer meg. –Hæ, kva sa du? Han freistar leggje ned framsetet. Gøymer seg liksom inni den nye hettegenseren. Kroar seg saman med nylasta musikk i øyreproppane. No Metallica.

Tenkje, tenkje, tenkje; driv me det litt langt no? Me tok jo eigenleg teikninga då siste seriekampen for gutelaget, der eldstesonen har spelt på lisens sidan i april fordi han eigenleg er for ung, gjekk seint fredag 17. oktober. –Puh, hugsar eg datt or meg, endeleg er ein lang fotballsesong over! Kjekt, jovisst, men bra travelt. Smågutelagsspel, Sognefjord Cup, Norway Cup, minst fire-fem treningar i veka og dobbel serie med gutelaget. –Puh, puh, puh! Men så kom eg i same augneblinken på at fyrste uttakssamlinga for krinslaget for 2009-sesongen vel var lagt til laurdag 18. oktober, var ho ikkje? I morgon føremiddag, altså? –Jau, pina, eh, ferien for sonen vert på om lag 14 timar. Ei dryg natt, for svarte!

Bladet SkiSport har dei siste åra køyrt med ei fast spalte der tidlegare (nokon seier 'avdanka') langrenns-, alpint-, skiskyttar- og hoppstjerner fortel om sin favorittskistad. Elegante portrett av gamle heltar med morosame, og somme tider sentimentale, minne vert servert. Reit im Winkl, Ramsau, Anterselva, Seiser Alm og Castelrotto vert presenterte som reine drøymestadane. Glansa bilete og kreative reportasjar frå endelause løyper og snøkledde fjellsider, harde skiøkter og idylliske kveldar i landsbyar som meir eller mindre lever av skiidretten og skituristar. Difor vekkjer det oppsikt når langrennar Marit Myrmæl i siste utgåve av bladet (SkiSport 7/2008) kliner til med alpinbakkane i Kvitfjell som ’mitt skisted’. Korkje Falun, Lahti, Oberstdorf eller Holmenkollen når opp. Kvitfjell punktum. Etter at ho sette frå seg skia i uthuset 23. april 1984 (!), hadde ho ikkje ski på beina før ho vart invitert til eit seminar i Kvitfjell vinteren 1989. Langrennsski prøvde ho ikkje att før sist vinter! Lese, lese, lese; men kva er forklaringa? For det må då finnast ei plausibel forklaring på at Marit så til dei grader var eh, metta på langrenn våren 1984? Arrgh, sett utanfor stafettlaget, altså! Etter stafettbronse i OL i Lake Placid (1980), saman med Brit Pettersen, Anette Bøe og Berit Aunli, bar det ut av laget, gitt. Korkje langrennsjentene sitt stafettgull i VM i Holmenkollen (1982) eller OL i Sarajevo (1984) fekk ho vere med på. Men så hevdar ho at ho eigenleg ikkje var sur så lenge. Ikkje så dritlei. Ikkje så klar for å gjere heilt andre ting, heller... Og jobba innanfor idretten har ho jo gjort!

–Uff, du er vel bra sliten etter ei hard helg, vel? –Jau, det kjennest i grunnen som ekstra sterke veksesmerter. –Du er ikkje litt lei alt dette, no då? Eg meiner, du seier vel ifrå viss du merkar at det vert tungt... –Lei nei, nei, ikkje lei, berre pumpa. Såg du forresten frisparket mitt? Skal du nærare krysset, endå tettare opp i vinkelen, må du fyrst skaffe deg ein mindre ball, hehe...