Startpulje 16, ein episk tekst

Vel vitande om at eg aldeles ikkje vil vere særleg slagkraftig om eg stiller sundag, trur eg likevel eg må prøve. Frå vindaugskarmen i loftsstova ser eg meg sjølv trygt plassert i startpulje 16 på Birken. I lag med dei som har med seg appelsin og mjølkesjokolade i tursekken, og som tykkjer det skal bli fint å kome seg av garde fordi det brukar vere slikt eit folkeliv på matstasjonane. I lag med dei som er 50+ og som er opptekne av å prate jovialt om at me tolv kilometer før mål passerer hytta dei brukar vere på i påska. Eg må sjå etter ho før eg passerer Sjusjøen, seier dei, litt oppe i lia etter ein kvass venstresving. Merkar ein snev av panikk når eg ser meg sjølv omkransa av løparar som er i startpulje 16 SJØLV OM dei gjekk i fjor. Og året før der att. Det tyder heilt enkelt at det er her dei høyrer heime. Ikkje som kone, som truleg gjekk seg opp fem-seks startpuljer med eit bra løp sist. Nei, eg står og trippar saman med dei som har funne plassen sin. Nokre av dei kan jamvel skryte av at dei har gått alle dei siste sytten åra med same skiskoa eller nikkersen. Startskotet nærmar seg. Eg torer knapt sjå meg rundt i frykt for å oppdage fleire jentegjengar +/- 40 som spør om eg vert med på vorspiel og nattklubb på Lillehammer etter premieutdelinga. Det er berre å spørje etter Heidi på Rica-hotellet, for der er det storsamling av birkebeinarar frå Nannestadområdet. Pang!

Det sit så jækla langt inne å vedgå det, du anar berre ikkje... Treninga har etter måten gått bra siste tida. Kan ikkje nekte for at forma beint har vore i emning. To rundar på Øvstestølen i skihælane på langpendlaren sundag stadfesta jo det. På spørsmålet om me er i rute har fleire av oss no byrja svare; –Tja, nei, det kjennest slett ikkje så aller verst... Og stort meir positiv enn det er ein sjeldan i skieliten, høhø. Heller ikkje i Sogn. Har liksom oversett at ei snikande forkjøling og ein tiltakande hovudverk har meldt seg siste dagane. Skøyteøkta onsdagskvelden, i nykøyrde løyper og med nysnø på tre og lysstolpar, var nærast perfekt. No er altså loftsstova omgjort til sjukestove. Med pledd heilt opp på bringa, finn eg trøyst i kaffitermosen full i gloheit Friele og den informative og motiverande boka Klatring av Jon Gangdal. Eg les om vinterklatring under Gjertvasstind i Vest-Jotunheimen (som snart skal prøvast!), og trekkjer Houdini-trøya lenger ned på armane sidan eg frys. Tyggjande på ei blanding av rosiner, turmiks og Läkerol bur eg meg på å ta ei snarleg avgjerd på om seedingrennet for betre startpulje på Birken, Golsfjellet Rundt, komande sundag skal gå føre seg med eller utan meg til start.

Eg kan heilt ærleg ikkje hugse sist eg var sjuk. Og eg må snarast slutte å tenkje på startpulje 16, merkar eg. I det eg ser meg sjølv starte frå Rena i lag med nokre hundre altfor smilande og blide folk som ikkje anar kva eg snakkar om når eg motvillig gjev til kjenne kva smurningsmiksen under skia mine består av (–VR50 mikset sammen med Toko sin nye lillavoks, sier du, og den nye fluorsåpa fra Maplus for bedre gli? –Nei, vi har nå smurt med klister vi da, universal!), kjem også kvalmen sigande. Etter å ha avklara kvar den nye vaskebytta vart sett sist helg, loggar eg meg på for å surfe etter fleire sorteringsrenn på skiforbundet sine vevsider. Og dei finst det framleis fleire av. Pfuh...