Fallande snø

No er eg godt igang med ei skikkeleg god bok, og det er noko av det kjekkaste eg veit. Fallande snø er attpåtil skriven av ein sambygding, ein vossing, som heiter Gudmund Skjeldal. Det høver liksom så godt, fordi bloggtittelen min har eg førebels kalla opp etter den førre boka hans. Ei bok om broren hans, Kristen, som med rette kan kallast den siste langrennaren. Iallfall ein av dei.

Fallande snø er god av mange grunnar. Det er kjekt å lesa når forfattaren tek meg med på ei lærerik og for så vidt nostalgisk historie samstundes. I den eine delen av boka skriv Gudmund både eh, nostalgisk og personleg om barndomsvintrar, snøen i kunst og kultur og om kva me kan mista om me berre står att med i praksis tre årstider. Han skriv om klimafrykta som mange lir av (som eg merkar er truleg heilt overdriven opphausa og angstdramatisert hjå mine to born) og om det dårlege samvitet ein får etter til dømes kvar flytur.

Og eg er så samd med han i at snøen er sjølve nykkelen til den fjerde årstida! Påstanden om at me med den globale oppvarminga er i ferd med å mista denne nykkelen er kanskje rett - og då er no eg fanga av resten av argumentasjonen. Og så tillet Gudmunden seg å vera kritisk mot statsminister Jens sin miljøpolitikk. Den andre hovuddelen er nemleg vigd innsatsen til norske styresmakter - det vil mest seia statsministeren - i klima- og miljøsaka. Det er i alle høve eit viktig poeng at nokon stiller kritiske spørsmål, tenkjer eg då. Han seier me sjølve, og statsministeren, er skurkane. Alle har ansvar.

Men han held fast på at han har skrive boka for dei som finn glede i at vi har fire årstider i Noreg. Dei som let seg begeistra over fargane om hausten, snøen om vinteren, og fuglesongen om våren. Og eg er no ein av desse, du veit... Velkomen til ein blogg frå ein vossing i Sogn!